به یاد امام صبور، امام حسن علیه السلام

گزارشی تاریخی در مناقب آل ابی طالب، ج 4، ص 19 نقل شده است که خواندن آن خالی از لطف نیست.

یک نفر از اهل شام وارد مدینه شد، حضرت مجتبى (ع) را دید که بر مرکبى سوار است و چون تحت تأثیر تلقینات شوم بنى امیه قرار گرفته بود، شروع به ناسزا گفتن کرد، او تند تند اسائه ادب مى ‏کرد، امام(ع) هم چیزى نمى ‏گفت. تا وقتى که مرد شامى آرام شد.
حضرت مجتبى که درد او را مى ‏دانست بر او سلام کرد و خندید و فرمود: یا شیخ گمان مى کنم غریب هستى، شاید امر بر تو مشتبه شده است اگر بخواهى گذشت کنیم از تو گذشت مى‏ کنیم، اگر از ما چیزى بخواهى بتو مى ‏دهیم، اگر راهنمائى بخواهى راهنمائیت مى ‏کنیم، اگر از ما مرکبى بخواهى براى تو مرکب مى ‏دهیم، اگر گرسنه باشى، سیرت مى ‏گردانیم اگر عریان باشى لباست مى دهیم، اگر محتاج باشى بى ‏نیازت مى ‏کنیم، و اگر حاجتى داشته باشى آنرا بر مى ‏آوریم و تا در مدینه هستى اگر در خانه ما میهمان باشى براى تو بهتر خواهد بود، چون منزل ما وسیع و امکانات ما بسیار و موقعیت ما گسترده است .
مرد شامى از شنیدن این سخنان به گریه افتاد، سپس گفت: گواهى مى ‏دهم که تو خلیفه خدا در روى زمین هستى، خدا داناتر است که رسالت خود را در کجا قرار بدهد، تو و پدرت مبغوضترین خلق در نزد من بودید ولى فعلاً محبوبترین خلق خدا در نزد من هستید:
سپس آن مرد وسائل خویش به خانه آن حضرت آورد و تا در مدینه بود میهمان آن حضرت بود و بر محبت اهل بیت (ع) معتقد شد.